Από πολύ μικρή έβλεπα τη μαμά μου να πλέκει και να ράβει και ήθελα πολύ να μάθω άλλα όλο άκουγα είσαι μικρή ακόμα....! Όταν πήγαινα λοιπόν πρώτη δημοτικού αποφάσισα οτι μεγάλωσα και μπορούσα να μάθω να πλέκω, η μαμά μου για άλλη μια φορα διαφωνούσε έτσι και εγώ πήγα μόνη μου στο ντουλάπι που τακτοποιούσε τα απαραίτητα, πήρα δυο πορτοκαλί χοντρές βελόνες πλεξίματος ,που μου άρεσαν πολύ, πήρα και ενα κουβαράκι κόκκινο μαλλί , που θα πήγαινε πολύ με το επίσης κόκκινο παλτό μου, και δήλωσα οτι θα πλέξω ενα κασκόλ. Η μαμά μου που πάντα είναι υπερβολική έβαλε τις φωνές που την παράκουσα και πήρα τις βελόνες ,επικίνδυνα εργαλεία στα χέρια μικρού παιδιού να βγάλει τα μάτια του, η γιαγιά μου την καθησύχασε οτι θα με προσέχει και ας με αφήσει να παίξω λίγο να μου φύγει ο καημός. Κάθισα απέναντι απο τη μαμά μου και παρακολουθούσα τα χέρια της που πάντα πάνε σα μοτερακι όταν πλέκει εκείνη τη μέρα δεν έκανα τίποτα απλά κοιτούσα όπως και τις επόμενες μέρες μέχρι που κατάφερα να περάσω κάποιες θηλιές στη μια βελόνα ασύμμετρες άλλες ξεχειλωμένες άλλες με το μισό πάχος απο τη κλωστή μου αλλά είχε γίνει η αρχή.
Από τότε πλέκω με βελόνες και βελονάκι κεντάω και κουτσοραβω , το ράψιμο δεν μου πολυαρεσε.
Τα τελευταία χρόνια πλέκω και κεντάω όπως σας είπα και επαγγελματικά.
Και μετά απο αυτή την ανάμνηση θα σας δείξω ένα φορεματάκι που έφτιαξα χτες !
Το σχέδιο και της οδηγίες τα βρήκα στο
Art of crochet
